Luksemburczycy w kraju stanowią 73% ludności, ponadto: Portugalczycy (6%), Włosi (5%), Francuzi (3,4%), Belgowie, Niemcy. 95% społeczeństwa jest wyznania rzymskokatolickiego.
Bardzo wolny wzrost liczby ludności (364 tys. — 1980, 382 tys. — 1990), spowodowany małym przyrostem naturalnym – ok. 2‰ rocznie. średnia gęstość zaludnienia to 151 mieszkańców na km².
W miastach mieszka 86% ludności (2000). Głównie miasta (poza stolicą): Esch-sur-Alzette, Differdange. W usługach pracuje ok. 67% ludności zawodowo czynnej, w przemyśle i budownictwie — 29%, pozostała część w — rolnictwie.
Poziom bezrobocia jest niski 1,6% (2000) — jeden z najniższych w Europie.

W Luksemburgu w użyciu są trzy języki. Język luksemburski jest językiem, którego większość Luksemburczyków uczy się od wczesnego dzieciństwa w domu.
W szkołach podstawowych naucza się przede wszystkim po luksembursku, w szkołach średnich zaś po niemiecku lub francusku. Wszyscy Luksemburczycy znają luksemburski i niemiecki na poziomie języka ojczystego, większość zna także w mniejszym lub większym stopniu francuski. Gazety drukują artykuły przede wszystkim po niemiecku, czasem jednak także po francusku i luksembursku. Luksemburskie kanały telewizyjne nadają prawie wyłącznie po luksembursku, chociaż dostępne są także kanały zagraniczne po francusku i niemiecku.
Według licznych badań, 75% Luksemburczyków mówi na co dzień po luksembursku, również młodzież pisze do siebie wiadomości tekstowe w tym języku, odbywają się w nim także obrady parlamentu, chociaż wszystkie ustawy spisywane są po francusku.
Do uzyskania obywatelstwa niezbędne jest zdanie państwowego egzaminu z języka luksemburskiego. Dodatkowo 13% mieszkańców (głównie portugalskich imigrantów) zna język portugalski, powszechna jest znajomość języka angielskiego.
Język luksemburski został ustandaryzowany dopiero w latach siedemdziesiątych i od tamtej pory przeżywa renesans, także wśród młodego pokolenia, gdyż wcześniej był przede wszystkim mówionym dialektem niemieckiego, używanym tylko w sferze prywatnej.